Instrumenty perkusyjne podzielić możemy na idiofony – samobrzmiące, których źródłem dźwięku jest drganie oraz membranofony – źródłem brzmienia jest napięta membrana. Kolejnym sposobem ich podziału jest wyszczególnienie perkusji o określonej i nieokreślonej wysokości dźwięku.
- Idiofony posiadają za źródło dźwięku, zwane wibratorem, ciało stałe mające stałą nienaruszalną sprężystość. Ponieważ rolę tę pełnią zazwyczaj całe instrumenty, zwane są one samodźwięcznymi. Wydawane przez idiofony brzmienia są rozproszone lub o określonej częstotliwości.
Idiofony podzielić możemy na uderzane przez pałeczkę, dłoń, pręty; zderzane o siebie; pocierane smyczkiem lub dłonią; dęte – drgania wywołane są przepływem powietrza z ust; a także szarpane wypustkami mechanizmu lub dłonią.
Tę grupę instrumentów podzielić możemy także ze względu na posiadany kształt – płytowe, sztabkowe, rurowe oraz prętowe.
W przypadku tego podziału instrumentów perkusyjnych pamiętać należy, że nie wszystkie idiofony pełnią rolę zestawów perkusyjnych. To perkusja stanowi część idiofonów.
- Membranofony to grupa instrumentów muzycznych, w których wibratorem jest drgająca membrana. Najczęściej wykonywana jest ona ze skóry lub błony, stanowi ona część korpusu – pudła rezonansowego instrumentu. Wprawić możemy ją w ruch poprzez uderzenie (pałką, dłonią lub szczotką).
Membranofony podzielić możemy ze względu na właściwości akustyczne – o nieokreślonej wysokości dźwięku (bębny i tom-tom), a także o określonej wysokości dźwięku (kotły i rototom), ktore nastroić można poprzez dopasowanie rezonatora i równomierne napinanie membrany.
Kolejnym sposobem podziału membranofonów jest wyróżnienie instrumentów ze względu na technikę wprawienia membrany w wibrację. Do tej grupy zaliczyć możemy membranofony uderzane, dęte oraz pocierane.